#8 Wyspa Kwiatów

Wyspa kwiatów

Zanurzam stopy w kolczastych

Koloniach łodyg i kłączy z przeszłości

Znowu plączę się w pajęczynie

Czarnych myśli pełnych rys i pęknięć

Pozostawiających malinki na umyśle

Mój spokój ma kształt kanciastego wianka 

Gdzie zamiast pędów wanilii 

Piskliwe rosiczki zjadają nawzajem 

Swoje owoce
Spowijając cielesną powłokę gorzkim odorem padliny

Pokładam swoje gliniane kończyny na

Niebieskim prześcieradle odciskając

Niezmyte resztki wieczornego makijażu

I przez noc całą wiszą one nad wyspą

Niczym polarne zorze

A słońcem się śmieje nocny

Szyderca dla którego ta klęska

Jestestwa jest prawdziwą ucztą

Moja dusza jest liściem zjadanym przez

Larwy boleści za lat młodzieńczych gdzie

Odgłos kroków i oddechów w oddali niósł

Się powiewami wiatru przez futrynę

Wzajemnego uznania? 

Gdy strudzona ciągłym praniem prześcieradła

Wolałam ulżyć napięciom na kuchennym blacie

Nie myśląc że oglądające to kwiaty

Mogą nie mieć na to ochoty

A teraz?

Teraz pętam się wśród chwastów

Co czują się paniami różami z planety B-612

Pętam się na melancholijnej łące gdzie

W akcie białej rozpaczy i zeschły bluszcz

Trujący pachnie niczym jaśmin

A ja rosnąć nie mogę spokojnie pośród

Tych gleb bielicowych i płowych 

Ciesząc się każdym brzaskiem czy zachodem

Słońca i krzykiem ach radosnym krzykiem
Pobudzonych ptaków

Dajcie mi żyć i zapuszczać korzenie

Na jałowych terenach stworzę z tej wyspy

Swój raj autarkiczny

Choćby na zawsze miała pozostać bezludna